Ik voel me als een stuk onkruid, weggerukt uit de grond die ik ken, in een klein potje gestopt en in een onbekende omgeving geplaatst waar ik overduidelijk niets te zoeken heb, en niet gewenst ben. Hier dwaal ik rond, steeds weer opnieuw, om elke dag te eindigen op de plek waar ik begonnen ben. Mijn reis is doelloos, zinloos, rusteloos, eenzaam.
Eenzaamheid is een ongemakkelijk gevoel dat je ervaart wanneer verbondenheid met de wereld of de mensen om je heen ontbreekt. Het is subjectief, en hoeft niets te maken te hebben met het aantal mensen om je heen: ‘alleen’ en ‘eenzaam’ zijn twee verschillende dingen. Eenzaamheid heeft onder andere een verhoogde bloeddruk, slaapproblemen en stress tot gevolg. Dit komt doordat je lichaam eenzaamheid herkent als een bedreiging en in een overlevingsmodus schiet. De mens heeft immers van nature een fundamentele behoefte aan contact. De pijn die je ervaart als je je eenzaam of verlaten voelt, bevindt zich in hetzelfde hersengebied als fysieke pijn. Het is een waarschuwingsreactie van je eigen lichaam. Doordat eenzaamheid je hopeloosheid en een gebrek aan energie kan laten ervaren en er nog altijd een sociaal taboe ligt op het toegeven dat je je eenzaam voelt, is het makkelijk om in een neerwaartse spiraal te belanden, met zelfs depressie tot gevolg. Alleen je passieve gedrag omzetten in actief gedrag, kan het gevoel van eenzaamheid laten verdwijnen: als je echt contact met anderen hebt gelegd, komt het waarschuwingssysteem van je lichaam weer tot rust. Je hebt nu immers gezelschap en hoeft niet meer in je eentje te ‘overleven’.
De drang naar menselijk contact heeft mij de afgelopen maanden beziggehouden. De maatregelen die de wereld moeten beschermen tegen het COVID-19-virus, brengen psychische en hierdoor ook lichamelijke klachten met zich mee. Thuisisolatie en verplicht afstand houden zorgen voor een toename van eenzaamheid, huidhonger en depressies. Ik zocht naar een geschikt medium om dit verhaal te vertellen en vond mijn inspiratie in de natuur. In een zeer ondergewaardeerd plantje dat eigenlijk overal aanwezig is, maar waar wij maar zelden aandacht aan schenken: de paardenbloem. Voor mij staat deze plant symbool voor het ongemak van eenzaamheid, het vast geworteld zitten op onzekere plekken, het koppig blijven opduiken met het gevoel niet gewenst en gezien te worden. En dat terwijl de paardenbloem er juist op gebouwd is zijn pluisjes te delen met zijn omgeving, stilletjes, met de wind mee, op zoek naar nieuw contact.
The Discomfort of Loneliness is een korte absurdistische film over de stille reis van eenzaamheid.
Utrecht, mei 2020
Eenzaamheid is een ongemakkelijk gevoel dat je ervaart wanneer verbondenheid met de wereld of de mensen om je heen ontbreekt. Het is subjectief, en hoeft niets te maken te hebben met het aantal mensen om je heen: ‘alleen’ en ‘eenzaam’ zijn twee verschillende dingen. Eenzaamheid heeft onder andere een verhoogde bloeddruk, slaapproblemen en stress tot gevolg. Dit komt doordat je lichaam eenzaamheid herkent als een bedreiging en in een overlevingsmodus schiet. De mens heeft immers van nature een fundamentele behoefte aan contact. De pijn die je ervaart als je je eenzaam of verlaten voelt, bevindt zich in hetzelfde hersengebied als fysieke pijn. Het is een waarschuwingsreactie van je eigen lichaam. Doordat eenzaamheid je hopeloosheid en een gebrek aan energie kan laten ervaren en er nog altijd een sociaal taboe ligt op het toegeven dat je je eenzaam voelt, is het makkelijk om in een neerwaartse spiraal te belanden, met zelfs depressie tot gevolg. Alleen je passieve gedrag omzetten in actief gedrag, kan het gevoel van eenzaamheid laten verdwijnen: als je echt contact met anderen hebt gelegd, komt het waarschuwingssysteem van je lichaam weer tot rust. Je hebt nu immers gezelschap en hoeft niet meer in je eentje te ‘overleven’.
De drang naar menselijk contact heeft mij de afgelopen maanden beziggehouden. De maatregelen die de wereld moeten beschermen tegen het COVID-19-virus, brengen psychische en hierdoor ook lichamelijke klachten met zich mee. Thuisisolatie en verplicht afstand houden zorgen voor een toename van eenzaamheid, huidhonger en depressies. Ik zocht naar een geschikt medium om dit verhaal te vertellen en vond mijn inspiratie in de natuur. In een zeer ondergewaardeerd plantje dat eigenlijk overal aanwezig is, maar waar wij maar zelden aandacht aan schenken: de paardenbloem. Voor mij staat deze plant symbool voor het ongemak van eenzaamheid, het vast geworteld zitten op onzekere plekken, het koppig blijven opduiken met het gevoel niet gewenst en gezien te worden. En dat terwijl de paardenbloem er juist op gebouwd is zijn pluisjes te delen met zijn omgeving, stilletjes, met de wind mee, op zoek naar nieuw contact.
The Discomfort of Loneliness is een korte absurdistische film over de stille reis van eenzaamheid.
Utrecht, mei 2020
